Je blaast en er zijn vijf en een halve week omver

Time flais wen joe aaare hefing fun...

Inmiddels slaap ik samen met 3 anderen in een dik appartement met een dik tweepersoonsbed (voor mij alleen)vlakbij school. Ben ik klaar met spaanse lessen, heb ik spierpijn van een te vette Lares Trek en ga ik straks weer naar mijn vrijwilligerswerk. Maar wat is er daarvoor dan allemaal gebeurd?

Ik ben met school een weekje naar Taray geweest, vlakbij Pisac, middenin de Sacred Valley. Spaanse lessen, lekker eten, excursies naar Inkaruines en zoutpans en chillen. In deze week ben ik verliefd geworden op de Sacred Valley. De
Sacred Valley is een lange valley met links en rechts de meest bizarre bergen, een rivier, een weg, schattige dorpjes waar de mensen über lief zijn en natuurlijk de vetste inkarestanten: ruines, zoutpans, huizen, kerken, muren, terraces. Indrukwekkende geschiedenis. Wat is er leuker om zo´n bizarre berg in deze valley te beklimmen? Recht tegenover ons huis ligt een geschikte kandidaat, dus waarom niet? Met drie andere meiden beginnen we de tocht. Beenspieren die verdwenen zijn omdat ik niet meer sport moeten weer gaan werken, hijgen, hoesten, warme zon, paden, geen paden (dus recht omhoog), cactussen, stenen, keien, mos, gras. En ondertussen genieten van het uitzicht. Want bij elke meter die we stijgen is het uitzicht
mooier, maar moeten we ook chillen in verband met ademhaling. Van 2800 meter stijgen naar 4100 meter is niet niets. Na 4 uur klauteren, schreeuwen, juichen, ooooohhhwen en wooooowen, bereiken we de top. Hoe trots kan je op jezelf zijn. Overal waar we kijken zijn bergen, uitzicht over de Sacred Valley, dat is een jumpende foto waard! Met
gierende knieen in 2,5 uur weer terug naar beneden, want het begint te onweren en te regenen. Een vlekkeloos verlopen tocht, met uizondering van de laatste 10 meter, waar een overmoedige miss Zagt op d´r anus valt.

Verder ben ik net terug van de Lares Trek. Vier dagen wandelen, drie nachten tukken. Samen met Robin, Wera, Let (die ik dan zomaar weer ken via mijn werk) en Ineke. Vijf Nederlands, super gezellig. De tocht begint gek genoeg in Lares waar we chillen in warme baden. Daarna ruim 2 uur lopen door bergen, natuur á la Thailand, onderweg zijn locals aan het werk op hun landgoed, kleine huisjes. We slapen de eerste nacht in Wakawasi, op 3400 meter hoogte met 3000 inwoners. Een dorpje gestrekt tussen de bergen waar kinderen met snot, schrale wangen en stinkende kleren naar je toe komen rennen voor snoep, een vrouw die GENIAAL met een emmer cusqueñas komt aanzetten. We tukken in tenten vlakbij locals waar cavia´s los rondlopen, bouwen een kamvuur, poepen in een gat in de grond, poetsen onze tanden bij een rivier. Geweldig om ´s ochtends je tent open te
doen en bergen te zien, een stromend beekje te horen, een kip die voorbij loopt en de vrouwen al klaar zitten om hun gepunnikte mutsen aan je te verkopen. De tocht is verder niet zwaar. Het hoogste punt ligt op ongeveer 4600 meter. Daarna dalen we, komen we langs een mooi meer waar we lunchen, drinken bier bij een vrouw waar het keihard begint te onweren, regenen en bliksemen en geniet ik van een andere wereld dan anders. In Ollantaytambo nemen we de trein naar Aguas Calientes, het dorpje waar veel mensen verblijven voor een bezoekje aan 1 van de 7 wereldwonderen: de Machu Picchu. Om 4.45 uur beginnen we de klim naar dit meest bruutte fenomeen in omstreken, zo wist ik van horen zeggen. En terecht. Hoe anders is de wereld hier dan weer (zonder die massa´s toeristen dan). We gaan al vrij snel de Wayna Picchu op, een beroemde berg die mooi uitkijkt op de Machu Picchu. Na een dikke klim is het uitzicht more than worth it. Hoe bizar is dit. Een fucking inkadorpje middenop de bergen, middenin de bergen, bergen met bomen, beschuttting, wolken die komen en gaan wat het een misterieus effect geeft. Hoe in hemelsnaam hebben de inka´s dit honderden jaren geleden kunnen bouwen. Een doolhof van huisjes, graftempels, een steen die op een condor lijkt (1 van de 3 heilige symbolen van Peru). Zelfs
de bergen bij elkaar lijken op een gezicht als je ze vanaf de zijkant bekijkt. Briljant.
Mijn spaans gaat overigens vrij goed. Kan verstaan wat de gids verteld en ook een gesprekje voeren met de locals in Wakawasi. Aan het einde van de tour heb ik een evaluatie in het spaans geschreven. En ik weet inmiddels wat de jongens in de kleine busjes schreeuwen (baja = wachten, maar dat zeggen ze dan heel panisch 20 keer achter elkaar).
Toch is het vrij lastig om te zeggen wat je denkt, voelt, reageren op iemands verhaal. Maar ja, dat kost tijd, toch @?!?!

Daarnaast heb ik nog geraft. Met twee boten hebben we met gierende golven de rivier afgepeddeld. Het stomste, maar achteraf het leukste was het surfen. Een naieve Aan dacht dat we dan al glijend met de stroom mee zouden varen, maar het tegendeel bleek waar. Als een stel gekken tegen de stroom in peddelen tot een klein watervalletje, met zijn allen naar voren leunen en......... 6 slokken water binnenkrijgen, tot op mijn bilnaad nat worden en het gevoel hebben dat de boot alweer vertrokken is zonder mij. Nnnnnnnnnnduzzz.

Bijzonder was ook een feest in Urubamba. Dat zou een soort live earth dance festival zijn, 24 uur lang muziek en op meer dan 40 andere plaatsen in de wereld. We kwamen daar keurig op tijd. Er was he-le-maal niets. Het feest zou pas met zonsondergang beginnen. Dus
chillen, voetballen in een leeg zwembad, door Urubamba lopen en met de tuctuc rijden. Om zes uur ging het los. Een ritueel met peruaanse kinderen, met zijn allen in een kring, spirituele minimal muziek.... we zijn één met de aarde, dansen voor vrede en gezondheid. Hilarisch. We dansen daarna met die kinderen, uiteraard wordt de polonaise ingezet. Ik heb nog een soort cactusjuice gedronken waar je high van zou moeten worden. Spirituele gasten,
vogeltjesdans er tegenaan en genieten van het feit dat je ergens op de aardbol dit aan het doen bent, midden onder de prachtige sterrenhemel.

Vorige week ben ik begonnen met mijn vrijwilligerswerk. Het is project voor naschoolse opvang, ergens in de buitenwijk van Cusco. Kinderen van 4 tot 16 kunnen hier na school terecht voor huiswerkbegeleiding, spelen en een beetje afleiding van thuis. De school bestaat uit spullen van en door vrijwilligers in de afgelopen 4 jaar. Ik ben de enige vrijwilliger daar. De eerste week heb ik me een beetje laten
leiden door de kinderen. Spelletjes memory, monopoly in het spaans,
tafeltennissen op tafels met zelfgemaakte netjes, voetballen,
primitief volleybal, basketbal waarbij twee schilderijen de baskets zijn, kleurplaten gemaakt waar ik engelse woorden bij heb gezet,geholpen met huiswerk, gespeeld met blokken. Deze week wil ik zelf wat actie gaan ondernemen. Koken, naar een grote speeltuin, muziek maken, dat soort dingen.

Het kroeggehalte is uitgebreid. Plaza San Blas is de bom met alternatieve, kleine barretjes en restaurantjes waar live bandjes optreden. Inmiddels is indigo bestempelt als stamkroeg van
Amautaschool. We spelen er jenga, alternatieve jenga (jenga op een
bieflesje) en eten er chille sandwiches. We ouwehoeren over van alles en nog wat. Maken grappen over Gier en Goor, Villa Achterwerk is hier de bom en we hebben verder al een Purno de Purnogroet, yel, lied, spreekwoorden en gaan ook nog Purnovoedsel, drankje en de Purnowave
ontwikkelen. Goed verhaal, je moet er denk ik bij zijn, maar het is echt om te gieren. Films kijken met popcorn is hier ook hot. Verder dansen we tot in de vroege uurtjes, ook met peruanen die me liften en dippen.

Het een en ander begint een beetje normaal te worden. De omgeving raakt vertrouwd, ik durf zonder pet rond te lopen, begrijp de peruanen steeds beter. Maar gelukkig is Cusco een stad met nog veel verassingen. Zo loop ik ´s nachts over straat, sla ik de hoek om, kom
ik ineens terecht op een plein waar allemaal kinderen een peruaanse dans aan het oefenen zijn. Of zit ik te chillen bij Norton Rat´s, komt er ineens een enorme stoet toeterende en versierde auto´s de plaza oprijden, omdat hun school al wel 3 jaar bestaat.

Mijn ouders komen aankomende maandag langs. Zij zijn nu met djoser in Peru, een rondreis aan het maken. De laatste 5 dagen zijn ze in Cusco. Super leuk om hun weer te zien, maar ook een bevestiging dat de tijd echt hard gaat. Dus ik zeg: nog meer chillen en genieten van alles. Doen jullie dat dan ook?

Un abrazo,
Sarita.