Mijn droom was geen bedrog

Mijn droom is uitgekomen. De werkelijkheid was echter nog mooier dan ik had durven dromen. Ik heb een reis gemaakt. En wat voor één. 183 dagen. Elke dag nieuwe dingen zien, nieuwe mensen ontmoeten. Nieuwe ervaringen opdoen, leren over andere culturen, een vreemde taal leren spreken en begrijpen, ander eten eten. Nare dingen meemaken, maar vooral leuke dingen. Ik heb armoede gezien en rijkdom. Het simpele leven. Leven met de dingen die je hebt. Ik heb prachtige landschappen, meren en bergen mogen aanschouwen. Waarvan ik nu allemaal afscheid aan het nemen ben. Voorlopig dan.

In Ushuaia trek ik op met Felix, een jongen uit Duitsland en Isabel, een meisje uit Zwitserland. We hebben vier dagen de meest mooie wandelingen gemaakt. Naar meren, naar gletsjers. Een berg met veel sneeuw. Hoe mooi is een dik pak onaangeraakt sneeuw met een stromende beekje ernaast. We maken een sneeuwpop en houden een sneeuwballengevecht. Het uitzicht is nog zuidelijker dan zuidelijk. We drinken wijn en eten brood op de top. We kamperen een nacht in het Nationale park. Een park waar overal konijnen rondlopen. Een park waar we nog zuidelijker lopen dan Ushuaia ligt. We slapen met zijn 3en in mijn tweepersoonstent. Lekker warm. Ik neem afscheid van de bergen. We beklimmen mijn laatste. En wat voor één. De tocht begint door bomen. We praten, maar langzaam aan valt er een stilte. Alle energie is nodig om te lopen en om in de wandeltrance te raken. We bereiken de boomgrens en lopen verder naar boven. Het waait keihard. 50 meter voor de top begint het te regenen, te waaien en te sneeuwen. Het uitzicht is totaal verdwenen. Met gierende benen naar beneden. Wat was dat een vet afscheid.

Van Ushuaia vlieg ik naar Buenos Aires. Hysterisch om het verschil te merken met mijn eerste bezoek. Niks veilig in een taxi. Ik weet al uit mijn hoofd welke tram ik moet nemen naar mijn hostel. In Buenos Aires ga ik om met een jongen uit Colombia. We lopen, kijken. Meisjes zijn eng dun. Een man heeft op ongeveer het drukste punt een huisje gebouwt. Van karton. We bezoeken een tangoshow waar ik de dansvloer word opgerukt. Met mijn slippers schuif ik een beetje heen en weer. En uiteraard gaan we naar een voetbalwedstrijd. (L)anus vs. Dagribo. We winnen. Wat heb ik zin om weer te voetballen.

Ik boek hem naar La Plata. Hier slaap ik bij Carla, een Argentijns meisje die ik in Mendoza heb ontmoet. Carnaval. Ja, dat hebben ze ook in Argentinie. We gaan naar Gualeguaychu. Met Iris, vet leuk. Helemaal als je er niets van verwacht. Een weg van ruim 800 meter lang. De meest mooie optocht die ik ooit heb gezien. Wat een pracht en praal. Wagens zijn versierd in alle kleuren. Kostuums met veren, glitters. Het stringheidsgehalte is hoog. En iedereen danst, schud en springt.

Ik ga alleen verder naar Iguazu. Rode aarde, groene palmbomen, hitte. 40 graden en vochtig. Ik ga naar een camping met zwembad. De buschauffeur zet me verkeerd af. Ik moet 30 minuten teruglopen. In de hitte. Uitgeput knal ik op de bank bij de receptie. Daar ontmoet ik een dikke Argentijn. De komende 4 dagen ben ik weer een lid van twee families. Ik MOET mijn tent bij hun zetten en ik MOET vlees en vlees eten. Ookal heb ik geen trek. Ik leer folklorisch dansen. De dochter van 17 heeft twee tattoes, 1 is de naam van haar vriend. Haar vader weet het niet. De andere dochter heeft een relatie met de zoon van de andere familie. Al twee jaar en haar vader weet het niet. Ze gaan naar bed zonder tanden te poetsen of een pyama aan te doen. Met een glaasje wijn i.p.v. water. Maar ze zijn lief en zorgzaam.
In Iguazu bezoek ik de watervallen op de grens van Paraguay, Brazilie en Argentinie. Nog superdewauwer dan ik me had kunnen voorstellen. Wat een water, wat een geluid, wat een kracht. Er zijn er meer dan 250. De kortste is ongeveer 5 meter en de langste 80 meter. Ze zijn smal, maar ook super breed. Ik bezoek ze 2 dagen AAN de Argentijnse kant en 1 dag AAN de Braziliaanse. Als ik een watermolecuul was geweest, wilde ik perse van de Devils throat af. De power, het geluid, het opspattende water tegen alle toeristen. Ik zou tegen het haar van een Engelse tuthola willen spatten, om haar permanent in de war te maken. Als je de watervallen verlaat zonder nat te zijn, heb je iets niet goed gedaan. Zweet of water. Bij mij is het beide.

In Rosario chill ik nu een end weg. Om een beetje na te denken over mijn trip.
Ik heb in 183 dagen ongeveer 40.000 km afgelegd. Heb totaal ruim 360 uur doorgebracht in taxi's, bussen, auto's, trams, boten en vliegtuigen. Ik heb 23 stempels in mijn paspoort. Ik heb ongeveer 68 empanadas gegeten en 19 submarino's gedronken. In ruim 35 steden heb ik mijn voetafdruk achter gelaten. En ik heb ongeveer in 46 verschillende bedden geslapen. Mijn tent gerekend als 1. Ik heb 30 dagen gekampeerd. Het record achter-elkaar-dezelfde-spijkerbroek-dragen staat op 9 dagen. En mijn trouwste maatje is mijn lakenzak.

Ik ben afscheid aan het nemen. Mijn gele, kleine, sneldrogende handdoek waarmee ik me 6 maanden heb afgedroogd gooi ik weg. Mijn lievelings spijkerbroek is helemaal versleten. Weet ik ook eens hoe dat voelt. Mijn shampoo raakt op, maar ik hoef geen nieuwe meer te kopen. Mijn bikini is nog groter dan de onderbroek van mijn oma. Het is tijd om naar huis te gaan.

Of ik ben veranderd? Ik denk niet drastisch. Genieten is de sleutel tot succes. En vrienden en familie zijn HEUL belangrijk. Dat besef ik hier dubbel en dwars. Verder heb ik nog steeds dezelfde glimlach. Die je straks op de gekste momenten ziet verschijnen als ik terugdenk aan een hysterische actie. En ik kan nog steeds goed dagdromen. Als mijn gedachten straks afdwalen, dan weet je dat ik in Zuid Amerika zit. Om terug te denken aan een hele mooie, unieke tijd.

Tot over drie nachtjes! Ik kan niet wachten om jullie weer te zien. Bedankt voor al jullie berichtjes!

Liefs,
Sarita