Bizar, maar geweldig

Hoe bizar, maar geweldig kan iets zijn?

Het wegbrengen naar Schiphol was vaag. Met pap, mam en Paul (in de panda), en op Schiphol waren daar ineens ook Aan, Soor, Naad en sjiepppsJoey. Hoe tof is dat. Door de trillende onderlip van mijn pa bij de douane kon ik het niet meer drooghouden. Het gaat nu toch echt gebeuren. Raar om in je 1tje door Schiphol te lopen, op weg naar het vliegtuig dat je naar een totaal andere wereld vliegt. De vlucht ging prima. Eigenlijk verloopt alles prima. Ik zit naast Ferdinand, een Franse Peruaan die zijn familie in Cusco gaat opzoeken. Met gebrekkig Spaans toch al een beetje met hem kunnen kletsen. Opgepikt op Lima en meteen 2 nieuwe vrienden erbij: Wera en Kim uit Nederland. Na een nachtje goed tukken met zijn drieen op de kamer zijn we de volgende dag naar Cusco gevlogen. Vanuit de lucht zie je prachtige bergen. Daar zijn de Pyreneeeeeeeen echt doperwtjes bij. Cusco ligt ook prachtig tussen de bergen op 3400 meter hoogte. In Cusco word ik weer opgepikt en naar mijn gastgezin gebracht. Mijn gastgezin bestaat uit een abuela van ongeveer 75 die maar liefst 10 meter per dag beweegt tussen de keuken en de televisie. Dus oma´s en opa, wees blij dat jullie nog zo fit zijn :-) Verder is er een moeder, Minuska en een vader, Cesar. Zij zijn allebei advocaat dus het gezin heeft het niet slecht. Ook is er een zoontje van 6, Alfonso. Hij heeft een beetje ADHD (ben je toch nog een beetje bij me, Naad :-)), maar is wel lief. En er is een dienstmeisje, Magaly. Haar familie woont in Manu, zijn arm en daarom woont ze hier. Ze is 14, gaat alleen op zondag naar school en werkt verder in het huis. Bizar. Het is een goed en lief gezin, fijn om op deze manier spaans te leren en met de ´locals´ in contact te zijn. Het is er wel vet koud. Er is geen kachel en ik slaap onder 5 dekens en gebruik ook maar mijn slaapzak. Eten (rijst, rijst, aardappels, bonen, bonen) in mijn winterjas is dan ook een vrij normale zaak. Gelukkig schijnt overdag de zon en is het heerlijk om (alleen) te chillen op een bankje en te kijken naar al het moois hier.

Hoe spannend kan het zijn om in je eentje, als blond meisje door Cuzco te lopen? In het begin heel spannend, maar al gauw merk ik dat de mensen hier echt wel OK zijn. Gewoon rug recht, (tieten dan niet echt naar voren), arrogant kijken, pet op en net alsof doen dat je hier al jaren woont en de weg uit je hoofd kent. Na twee dagen chillen (door de hoogte was het dit keer verplicht!) ga ik dus alleen, met af en toe stiekem de lonely planet erbij, naar een overdekt marktje. Onderweg val ik van de ene verbazing in de andere. Gaten in de weg waar afval in ligt, lelijke huisjes zonder ramen waar wel mensen in wonen, mooie huizen, oude gebouwen, kerken, 834 taxi´s die toeteren alsof er een kudde schapen over de weg loopt, tientallen kraampjes op de weg waar eten wordt verkocht, vieze lucht van autogassen en ga zo nog maar ff een uurtje door. Maar het meest bizarre vind ik toch wel de vrouwen die op zijn Peruaans gekleed zijn (rok, slippers, mallot, blouse en vestje in de meest vrolijkste kleuren), met een grote lap op hun rug waar veel spullen inzitten of zelfs een KIND. Opzekers dat ik in Nederland mijn boodschappen bij de Albert Heijn ga doen met zo´n lap. Het marktje was overigens toeristisch. Maar toch liep er een kudde Peruaanse vrouwen op jacht naar goedkope lappen stof en touw om te kunnen breien, haken en weven.

Een avontuur is ook het reizen een klein busje, met alleen maar Peruanen die je aanstaren alsof je een alien bent. Het is een oldtimer busje, waar een stuk of 15 mensen in kunnen. Een jongen regelt het geld en in- en uitstappen met veel geschreeuw in het Spaans waar ik geen zak van begrijp. Toch ietwat anders dan het georganiseerde Nederland met relaxte conexxionbussen. In zo´n hilarische bus reis ik van en naar Plaza de Armas, het bruisende hart van Cusco. Met 3687 barretjes, pubs, discotheken, restaurantjes, een fontein, een prachtige kerk en een cathedraal. Mijn school, Amauta Spanish (www.amautaspanish.com) ligt vlakbij dit centrum. Het is een klein en gezellig schooltje met een patio, studentenkamers en een keuken. Op de patio hebben we gesalsadanst, leren koken in het Spaans en een film in de openlucht gekeken. Na een test die vrij FATAL was door een lichtelijke kater, maar ook omdat ik toch niet echt heel goed blijk te zijn in grammatica, kom ik in een klas met vijf anderen terecht. We hebben de eerste week ´s middags les. Chillend opstaan geblazen dus. Via school ken ik nu aardig wat leuke mensen. Veel Nederlanders en Duitsers, Amerikanen, New Zeelanders. Allemaal met dezelfde instelling: spaans leren, lol maken, chillen, genieten, niets hoeft en alles mag, geen verwachtingen van elkaar en feesten! De eerste pubs zijn daarom ook al goed ingewijd. Heerlijke Cusquenias (bier), de grootste warme chocolademelk ever, dansen op gouwe ouwe knallers zoals Get Down van de Backstreetboys, hier en daar een cocktail, salsa leren, foute softporno kijken (super leuk om na te synchroniseren in slecht Engels) en een spelletje Jenga in een kroeg.

Ik kom Ferdinand vaag genoeg weer tegen tijdens de vlucht naar Cuzco en een dag later op een feria (marktje) bij mij in de buurt. Gisteren hebben we afgesproken en zijn we samen met een paar andere studenten en zijn broer (met zijn zevenen in 1 auto) naar het jezusbeeld in de bergen gereden en hebben daarna paardgereden. Onze persoonlijk guide hier in Cuzco. Handig!

Het meest bizarre tot nog toe is de excursie naar de Q´eswachaca. Een brug in de middle of nowhere, vijf uur rijden vanaf Cuzco. Deze brug bestaat uit slechts gras en riet, gemaakt door de Inka´s en verbindt de ene (heilige) berg met de andere. Onderdoor loopt een rivier. De brug was niet eens het mooiste. De tocht er naartoe was ongelovelijk. Bergen, bergen en nog eens bergen, met wegen van zand en stenen, hier en daar een dorpje (lees: vier huizen bij elkaar) of gewoon 1 huisje. Huisjes gemaakt van zand, stenen en klei. Geen elektriciteit. De locals leven daar vooral buiten, zonder bigscreen televisie, internet, fohn, tandflos (ik heb het touwtje van een theezakje gebruikt) of ipod. Ook een feria bezocht waar de echte Inka´s verlegen, maar nieuwsgierig zijn. We werden uit- of toegelachen, aangestaard en aangeraakt alsof we vanaf een andere planeet komen. Te bizar om op de terugweg het liedje ´Any other world´ van Mika te luisteren: ¨Say goodbye to the world you thought you lived in¨.

In deze 12 dagen heb ik al zoveel nieuwe indrukken en ervaringen opgedaan, dat ik me afvraag wat me nog allemaal te wachten staat. Ik denk dat je erbij had moeten zijn, maar hoop op deze manier je toch enigszins een indruk te geven van mijn belevenissen. Volgende keer zal ik korter schrijven, maar het kon nu ff niet anders... Ik hoop zo snel mogelijk foto´s te plaatsen. Oh ja, en mijn mobiele nummer in Cusco is: +51849785840.

Enneeehhh... tussen al dit bizarre denk ik vooral ´s avonds nog echt wel heel erg aan jullie. Bedankt voor alle leuke en lieve berichtjes. Ga vooral zo door en let me know wat jij allemaal uitspookt!!

Hasta luego y muchos besos,
Raas