A ver

A ver betekent ´eens kijken´. Dit zeggen de Argentijnen echter bij vrijwel alles. Als ze een lekker chocolaatje willen proeven. Als ze willen testen of hun ´mate´ lekker smaakt. Als ze een goede joint willen roken. Als ze een bepaald folklörisch lied willen luisteren. Of als ze de temperatuur van een hete empanada willen voelen. Ik heb het stopwoord van de Argentijnen ontdekt. Dat krijg je als je ruim 5 weken met vrijwel alleen maar Argentijnen omgaat. Vaak ben je dan als blond Hollands meisje interessant. Ze stellen vragen, zijn geinteresseerd. Of je bent het foto object van de groep. Hylarisch om het land en de cultuur op deze manier te leren kennen.

Na Buenos Aires zit ik in de bus naar Mendoza. We rijden door de Pampas. Nu besef ik waarom het vlees hier zo lekker is. Slechts 1 weg van ontelbaar kilomter lang waar auto´s niet harder dan 100 mogen. Verder weid uitgestrekte velden met verschillende soorten gras, bloemen en bomen. Met beekjes. Dat is het voedsel van de dieren. Ze krijgen geen eten met hormonen. Koeien, schapen, paarden en geiten lopen en rennen. Ze zijn gezond en groot. Hun huid straalt. Ze weten alleen niet dat ze straks op een parilla, een BBQ belanden.
Mendoza staat bekend om de wijn. 80% van de wijn uit Argentinie komt hier vandaan. Er zijn 300 bodegas. Dat is proeven geblazen. Draaien, ruiken, kijken, nippen, atten. Normaal gesproken verlaat ik de supermarkt met de goedkoopste wijn die er is. Nu let ik wat meer op het type en de smaak.
Tijdens een rappingtrek ben ik weer re-united met de bergen. Wat zijn ze mooi en wat blijven ze mooi. De een na de ander. Met af en toe ineens dikke stijle rotsen van 45 meter. Je kunt niet verder. Dan heb je nodig: een touw, een onderbroek van draden en wat zekeringspunten. Vervolgens ga je al zakkend en lopend over de rots naar beneden. Gelukkig staat er onderaan en gids. Jonge Argentijnse meisjes hebben vakantie en willen hun eigen land ontdekken. Op mooie gympjes. In de bergen gaan ze glijend op hun billen naar beneden en belanden ze met hun handen in de cactussen.

In San Rafael maak ik een tour waarbij ik de enige Nederlandse ben. Vreselijk om in een bus te zitten en links en rechts te moeten kijken naar rotsen met figuren. Om hiervan door het raam foto´s te maken. Ik droom af en toe weg. Kijk de verkeerde kant op als iets wordt uitgelegd. Ik beklim de rotsen terwijl het niet mag. Of ik zeg mijn leeftijd in plaats van mijn schoenmaat als ik flippers krijg voor Col River. Raften in je 1tje. Op je buik, benen in de rivier en gaan met die stroming. Heerlijk. Aan het eind van de tour krijg ik een applaus. Een ´buitenstaander´ heeft zich geintegreerd. Ze hebben van me genoten. Mensen uit mijn hostel leren me vervolgens Asado eten. Typisch Argentijns vlees voor op de parilla. Super lekker.

In Malargue ga ik naar het ´fiesta de chivos´. Het geitenfeest. Er wordt een record verbroken. 601 geitenlichamen, elk lichaam gespietst op een kruis. In twee rijen met daartussen brandend hout. De koks braden de geiten zorgvuldig. Spuiten er olie op, draaien ze rond, vullen het hout bij. Enorm indrukwekkend. Zielig, maar het vlees is heerlijk.
We belanden in een Argentijns dansfestijn. Van tango tot westerse dramadans. En solo optredens. Hier ontmoet ik de dansheld van mijn leven. Een jongetje van 2 jaar en amper 1,10 meter. Hij draagt Argentijnse kleding. Een groen pofbroekje met bijpassend hesje en een cowboyhoed. Alleen laarsjes met hakjes is nog niet zo´n goed idee. Hij heeft lange bruine lokken. De gitaar begint te spelen. Hij is nog wat onzeker. Maar dan herkent hij de melodie. Hij neemt de beginpose aan. En begint als een gek te tapdansen. Zijn beentjes gaan zo vlug als een pingpongrally. En dan, precies op het goede moment, eindigt hij met een slotpose. Ik heb tranen in mijn ogen.

Weg vanuit het stadsleven, de hostels en het bier stort ik me in het kamperen. ´Eens kijken´ doe ik ondertussen elke dag. In San Martin de Los Andes beklim ik bergen met brute uitzichten over het meer. Ik huur een moutainbike en fiets mijn eigen death road. Een zandweg met stenen en keien, stijl naar beneden. Maar dan zonder klif. Verstand op nul en richtingsgevoel op honderd. Want de weg staat niet op mijn plattegrond. Ik scheur 4 uur later met een smile de stad binnen.

Op weg naar Villa La Angostura, de vakantiestad van Maxima en co, ontmoet ik Jimmy, een leuke Agrentijn. We gaan naar een camping aan een meer. Een stel lieve buren maken het verhaal compleet. We koken op de parilla, kletsen over Nederland en Argentinie. Het dochtertje van 2 kluift al als een echte Argentijn aan een kippenbout. Het zoontje is jaloers op Paul. Omdat hij al een Playstation 2 heeft.
Met de vrienden van Jimmy fietsen we in een Nationaal Park over leuke zandweggetjes. Vet hoge bomen. Voor mij is fietsen een gewoonte. Voor hun is het vier jaar geleden dat ze voor het laatst op een fiets hebben gezeten. Ze willen elke 10 minuten een pauze. De heenweg duurt 3,5 uur. De terugweg, alleen, doe ik in 1 uur.
Op weg naar weer een mooi uitzicht beland ik in een skioord. Met de skilift ga ik omhoog. Hier is het uitzicht onbeschrijfbaar. Bergen, in alle kleuren, soorten en maten. Met bomen, met sneeuw. En het blauwe meer. Ik loop door eeuwige sneeuw. Heerlijk dat knarsende geluid.

In Bariloche ontmoet ik Jorge en zijn vrouw, oude Argentijnen bij een hotdogstand. We kletsen over van alles. De komende 3 dagen heb ik elke dag een date. Voor een gezellig praatje. Ik kook voor het eerst zelf op een parilla. Het lijkt zo gemakkelijk. Met mijn nieuwe pannetje wil ik rijst koken, hamburgers bakken en een lekkere salade maken. Mislukt. Kranten branden goed. Maar het duurt een jaar voordat ik het hout normaal in de fik krijg. Uiteindelijk eet ik wat tomaten, gaar gestoofde hamburgers en een paar happen lauwe soep.
Tijdens de zoveelste wandeling bedenk ik me waarom ik bergen de bom vind. Bergen zijn groot, ze geven je bescherming. Maar ze zijn ook gevaarlijk. De dieren die er wonen, lawines. Onderaan de berg voel je je een klein wezentje op aarde, middenin de drukke stad waar je kunt verdwalen of worden doodgereden. Boven op de berg voel je je groot, machtig. Het is rustig, je hoort alleen de wind. Je hebt het gevoel de wereld onder controle te hebben. Door het overzicht. Op de stad, op het hele gebied. En dat gevoel heb je helemaal als je de top ter voet berijkt. Veel mensen bieden me een lift aan. Maar ik wil de wind voelen, de bomen ruiken, de vogels horen zingen, slangen op de weg zien. Om op het eind met een broodje van het uitzicht te kunnen genieten.

El Bolson is de hippiestad van Argentinie. Ik trek op met een Israelische jongen en een stel Chilenen. Tussen de Argentijnse hippies. We maken muziek, drinken wijn uit een emmer en roken joints op de meest rare manieren. Ondertussen werken de hippies aan hun sieraden, muziekinstrumenten en kleren. Om te kunnen verkopen aan toeristen zoals ik. We chillen bij de rivier, vissen met zelfgemaakte vishengels en wandelen. We drinken mate. Elke Argentijn drinkt het. Waar een Argentijn ook heengaat, hij is gewapend met een thermoskan heet water. Mate is een soort thee in een mooie beker en wordt gedronken met een speciaal rietje. Het werkt als een joint in een groep. Telkens vult iemand het water bij en kan iemand anders genieten van een slokje mate.

Op weg naar El Calafate. Een busreis van 34 uur over de beroemde ruta 40. Zoals Road 66 in Amerika. In een bus waar de stoel maar een stukje naar achter kan. Ik zit voorin, maar het raam heeft barsten en er zit een balk voor mijn ogen. Na 35 minuten maakt de bus een ernstig lawaai. In de middel of nowhere, onder een prachtige sterrenhemel, draaien de chauffeurs een paar schroeven vast. Verder vliegt de tijd, de weg is hysterisch. We kletsen. Ik lach me kappot om de chauffeurs. De een kamt zijn haar om het uur. De ander tikt op het glas van de benzineteller, omdat die niet werkt. De versnelling gaat niet in zijn achteruit en telkens als de bus harder gaat dan 90, begint een systeem te piepen. We drinken mate, krijgen extra veel alfajores (brownies met dulce de leche) en luisteren 34 uur naar dezelfde pingelingmuziek.
Ik hoor Nederlands. Nederlands! Twee leuke Nederlanders zitten bij me in de bus. Voor het eerst sinds 16 dagen praat ik weer Nederlands. Raar. Maar fijn. We gaan naar dezelfde camping in El Calafate. Een camping met veel wind. Er ligt ´s ochtends een dikke laag zand in mijn tent. In El Calafate bezoek ik gletjsers. Met een toeristische boot de grootste en de hoogste van Patagonia. Heel mooi. Heel blauw. Hier ontmoet ik een stel Spanjaarden die een documantaire aan het maken zijn. De beroemde gletsjer, Perito Moreno, bezoek ik met hun, in hun auto. Wat een geweldige gletsjer. Zo groot, zoveel ijs. Er kraken letterlijk brokken ijs af en vallen met een enorm lawaai in het water.

Nu zit ik in de zuidelijkste stad ter wereld. Ushuaia. Voor het eerst sinds 20 dagen weer in een hostel. Het is hier toch wel heel koud en het regent. Whehehe. Maar de natuur is wederom indrukwekkend. Binnenkort vlieg ik naar Buenos Aires. Dan ga ik met een Argentijns meisje naar carnaval. Vervolgens boek ik de beruchte watervallen en ga ik langzaam terug naar Buenos Aires. Om vanaf daar weer terug naar Nederland te gaan. Raar, maar fijn. Maar tot dan blijf ik mijn ogen nog even uit kijken.

Liefs!