Het begint met de B en het eindigt op ackpack

Dat is het leventje waar ik sinds 5 dagen in terecht ben gekomen. Met zijn zessen slapen in 1 slaapkamer, mensen vertrouwen, je backpack inrichten zodat je niet die ene onderbroek moet hebben die net onderop ligt, nieuwe mensen ontmoeten, goedkoop de dag doorkomen terwijl je wel leuke dingen doet, nieuwe steden met hun mensen en cultuur leren kennen en een beroep doen op je richtingsgevoel. De verf van mijn wimpers is inmiddels verdwenen, mascara heb ik niet, ik heb 2 paar schoenen, 3 broeken, 2 truien, 3 truitjes, 2 hempjes en 2 vesten. Daar ga ik de komende 4 maanden in wonen. Prachtig.

Maar daarvoor was er nog een mooi leven in Cusco. Mijn ouders ontmoeten is tot nu toe het emotioneelste geweest van mijn reis. Ik zag mijn moeder lopen bij de fontein en later mijn pa aan de andere kant van de straat, terwijl hij niet kon oversteken omdat er teveel auto´s reden. Na twee onwijs dikke vette knuffels en een stukje arm in arm lopen, besefte ik pas dat ik dát echt mis. Warmte, familie, goede vrienden, gepaard met af en toe een dikke knuffel. Meer heeft een mens eigenlijk niet nodig.
Leuk om ze alles te laten zien: Amauta, mijn slaapkamer met dikke view over Cusco, de overdekte markt San Pedro, de wandeling naar Jezus, foto´s uitwisselen, een bezoek aan mijn vrijwilligerswerk, koffie drinken, uit eten in de leukere tenten, een sandwich eten bij de sandwichlady, mijn vrienden hier ontmoeten. En nogmaals een bezoek aan de Sacred Valley, dit keer met een groep gierende Hollanders plus gids. Pap en mam kunnen zich nu beter inbeelden hoe ik hier ben, wat ik doe en dat is fijn voor hun én voor mij.

Mijn vrijwilligerswerk werd steeds leuker. De kinderen komen en gaan, soms zijn het er 25 (als ik pannenkoeken of eieren met kaas aan het bakken ben), soms 5. Ik leerde ze beter kennen, kon met ze praten. Ze geven je een knuffel, zoenen, maar of dat gemeend is of bij de cultuur hoort is voor mij nog steeds de vraag. We zijn naar een speeltuin geweest en ik ging met gierende billen en twee kinderen van de glijbaan. Ik heb een memoryspel gemaakt met engelse woorden. Kleurplaten gekocht, een fotocollage gemaakt met foto´s van mijn tijd daar. Op 1 dag werd er een vrouw opgebaard in het gebouwtje. Er was nergens anders plaats. De volgende dag even schoonmaken en 5 minuten later spelen er weer kinderen vrolijk voetbal waar de vorige dag een dode vrouw lag opgebaard. Leven en de dood. Ik heb elektriciteit en water betaald en uiteraard op een dikke chocoladetaart getrakteerd toen ik wegging. Kinderen kunnen hun papieren bordje aflikken alsof ze uit de oorlog komen.
Ben ook nog naar het vrijwilligerswerk van Robin geweest. Hij en Sandra werken bij de Colibri, bij sommigen onder ons al bekend. Geeske, ik heb je gespot op de foto! Raar idee dat Daan, Leen en Gerben hier ook geweest zijn...

De laatste avond in Cusco was er een fullmoonparty. Ergens op een heuvel met masterlijke view over Cusco. Bij entree kregen we bier en een pakje sigaretten. Hoe bedoel je a-Nederlands beleid. Briljant. Dansen op foute housemuziek, bruut kampvuur, gierende foto´s van het plassen in de bossen, een Inkastandbeeld met stijve piemel, Cusco zien ontwaken in het licht. Maar het belangrijkste was dat vrijwel iedereen er was. Om voor de laatste keer lol te hebben in Cusco, om voor de laatste keer purnoacties uit te halen. Om gedag te zeggen. Mensen komen en gaan. Je leert ze kennen, bouwt een band op, hebt lol. En binnen een mum van tijd sta je bij de taxi om ze uit te zwaaien. Nu was de tijd aangebroken voor Wera en mij.

Ik zit nu met Wera in Arequipa, de op-twee-na-grootste stad in Peru. Een mooie stad, witte gebouwen en zwarte straten, prachtige bloemen en palmbomen, een drukke plaza de Armas. Met een prachtig klooster in de stijl van zuid-spanje, waar nog steeds nonnen in wonen. Wera heeft meteen de eerste dag een Peruaan, Moises, aan de ´haak´ geslagen. Met hem en een vriend, Christian, hebben we een soort citytour gedaan. Gelopen, gepraat in het spaans, gekeken, gelachen. Openstaan voor nieuwe ontmoetingen zoals deze moet ik nog leren, ben misschien een beetje te voorzichtig daarin. Je weet niet waar ze je mee naartoe nemen als je de stad niet kent. Maar het is allemaal hilarisch. Christian blijkt in het hostel van ons te wonen. Hoe toevallig is dat. Hij maakt twee armbandjes, twee dezelfde, zodat we kunnen terugdenken aan een briljante eerste twee maanden en een week.

We hebben een colca cañon trek gedaan van 3 dagen. Deze cañon is de op een na diepste van de wereld. Stel je ff voor: honder kilometer lang aan twee kanten de meest dikke bergen van gemiddeld 3500 meter hoog, met daartussen ALLEEN een rivier die ook nog eens 30 meter van de berg heeft uitgeslepen. Dáár hebben wij een wandeling in gemaakt. Samen met een gids, 2 spanjaarden, 2 engelsen en een Franse dude. Naar beneden lopen en huppelen, plassen tussen de rotsen, huizen spotten van de condors in de rotsen, condors zien vliegen, restanten van lawines bewonderen, naar boven klauteren, de meest bizarre cactussen aanraken. Een brug overlopen en in een hele andere, jungleachtige, natuur terecht komen. Leren over planten: planten waar ze tequilla van maken, chicha, waar ze dieren mee doden, peper van maken, huizen van bouwen. Peruanen in een andere klederdracht voorbij zien komen, met of zonder bepakte ezels. Ze wonen in slippers (ik zou hier voor geen goud pedicure willen zijn), maken op blote voeten een voetbalveld van cement, halen met blote handen een honingplank met 86 bijen uit een box en drogen alpacavlees 1 maand in de zon voordat ze het eten. We slapen in bamboehutten met palmboombladeren, zwemmen in een zwembad middenin de cañon, maken kampvuur waar llamaschijt in wordt verbrand en waarvan de rook in mijn gezicht komt. Worden om 2 uur ´s nachts wakker om in 2,5 uur, met zaklamp, 1100 meter te stijgen vanuit beneden de cañon naar de top. Respect, al zeg ik het zelf. Vervolgens zie ik bij de hotspot, cruz del condor, welgeteld 1 condor ergens ver weg vliegen. Lang leve deze trip, vooral nadat ik rek- en strekoefeningen heb gedaan in de warmwaterbaden in Chivay.

Feesten kunnen ze ook in Arequipa. Gister was het Halloween. Peruanen heisen zich in de meest leuke kostuums en zuipen zich te pletter op straat, voordat ze een discotheek onveilig maken. Verder kennen ze ook hier het woord ´optocht´: op 1 dag hebben we twee stoeten voorbij zien komen. Mensen in kerkkleding met kaarsen en de meest mooie altaren uit de kerk banjeren over straat. Uiteraard met muziek. Eén van die optochten was 4 uur later nog bezig. Prachtig om jezelf erin toe te voegen en gedragen te worden naar waar Jezus heen gaat. Ik kon ff geen kant op.

Zaterdag gaan we door naar Puno, daar ontmoeten we 5 anderen gierende purno´s uit Cusco. Door naar Copacabanna, Lake TitiKAKa en dan waarschijnlijk La Paz, waarna ik hem de Jungle inboek. Nnnnnnnnnduz: to be continued....

Wat spoken jullie allemaal uit? Al gierend aan het kotsen van de pepernoten of toch al stiekem van de kerststollen aan het snoepen? Begonnen aan de surprises en gedichten? Of alvast aan het nadenken hoe je volgend jaar je paastak gaat versieren? En ondertussen aan het genieten van de regen, de wind, de herfst? Lachen om het kabinet met de ellenlange vergaderingen en nieuwe beleidsvoorstellen? Nieuwe roddels? Wie doet het met wie? Vertel... ik ben benieuwd!

Liefs!